غدیر یادمان انتصاب امام علی علیه السلام، بزرگ آموزگار معرفت در جایگاه امامت و ولایت

به نام آفریدگاری که با خلقت مانای مولای متقیان، مکتب عشق و عرفان و دانش و بینش و آزادگی و وارستگی و سخاوت و شجاعت و صداقت و کرامت انسانی را کامل نمودند، از ویژگی های متعالی سرور و رهبر و پیشوا و شاه مردان نوشتن،کاری ست بس دشوار و شگرف و سخت، و همه ی دوستداران و مشتاقان مکتب علوی، دانشورانه و خستوانه گفته اند که نتوانسته ایم آن گونه که شایسته و بایسته ست بگوییم و بنویسیم و ویژگی های ممتاز و بی مانند بزرگ پیشوای مذهب تشیع را توصیف و تشریح نماییم ، ناگفته پیداست که بنده ی ناتوان و نوآموز نیز در اقیانوس شناخت و معرفت ماناترین سرور روزگار، قطره ای بی رنگ هستم ، اما ارادت و عشق و علاقه ای که در ژرفای وجودم بی تابی می کرد ، مرا برآن داشت تا نوشتاری هرچند ناتمام برای آرامش خاطر خودم بنویسم و به عزیزانم هدیه نمایم :

بر شانه های خورشید همواره می درخشد موج پیام حیدر
در کوی حضرت دوست تابان و ماندگار ست شوق کلام حیدر

در امتداد امید پیداتر از همیشه طبع غدیر جاوید
در آسمان دمیده تا کهکشان رسیده فتوای نام حیدر

از ابر مهربانی هر لحظه می تراود گلواژه های شادی
هر مژده می سراید طبع لطیف جان را با ذکر نام حیدر

دستی گرفته دستی در اوج عشق و مستی، گوید شعار هستی
با پیروان دینش، با شوکت یقینش پیغمبر صداقت، نام و مرام حیدر

ای رهروان عزت در مکتب امامت در پرتو صداقت
حیدر امام دین ست حیدر وصی من شد، ماناست نام حیدر

حضرت علی علیه السلام از هر منظری سزاوار ستایش ست، آن گاه که اعجاز و رسالت حق اندیشی و حق گرایی و پرستش ایزدی آشکار می گردد، نخستین کسی که به پیامبر ایمان می آورد و عاشقانه منادی حضرت حق را می شنود و مشتاقانه کلام وحی را حفظ می کند، حضرت علی علیه السلام ست، آن گاه که بزرگان و قدرتمندان عرب از هر تیره و تباری هم قسم می شوند تا بهین آموزگار دانش و معرفت الهی، پیامبراکرم را شبانه به شهادت برسانند، تنها کسی که پشت و پناه پیامبر می شود و در منزلگاه پیامبر می خوابد، حضرت علی علیه السلام ست،آن گاه که در شعب ابی طالب، صحابه ی پیامبر در محاصره و تحریم غذایی هستند، گرسنه ترین مشتاق اهل حق ، آن امام بزرگوار ست که سنگ بر شکم خود می بندد و سهمیه ی غذای خود را به کودکان و گرسنگان می دهد، آن گاه که پیامبر به معراج می رود تنها محرم او در وادی قربت الهی حضرت علی علیه السلام ست، آن گاه که پیامبر می خواهد ابرمرد و سرور جوانمردان را به همگان معرفی کند کسی را هم رتبه ی حضرت علی علیه السلام نمی بیند و شایستگی امامت و ولایت آن امام بزرگ را در آخرین حج خود در یک روز تاریخی به همگان اعلام می کند، آن گاه که پس از رحلت پیامبر بر خلاف وصیت او کسی دیگری را به جانشینی پیامبر می گمارند، آن امام بزرگ و دانشور بر پایه ی مصلحت اندیشی و حفظ ارزشهای ناب اسلام ، سالها خانه نشین می شود و در تمام آن سالها به کار و تلاش و راهنمایی دیگران می پردازد، آن گاه که بر منصب امامت می نشیند عدالت واقعی اسلام را برقرار می کند و در توزیع بیت المال به برادر خودش هم ارفاق نمی کند، آن گاه که در میدان نبردبا کفار مورد بی رحمی و ناجوانمردی قرار می گیرد ، خشم خود را فرو می برد و در لباس واقعی اسلام مبارزه می کند که آنجا هم نماد و نمودی باشد برای دشمنی جوانمردانه، آن گاه که مورد غضب پیرزنی قرار می گیرد در اوج مهربانی و احساسات والای انسانی درس مانای تواضع را به نمایش می گذارد و در منطق ادب و فروتنی، خمیده ترین ایستاده ی تاریخ می شود،و با خدمت بی دریغش ایستاده ترین خمیده ی منطق ادب می گردد،به راستی کدام قلم می تواند این آموزه های همیشگی را توصیف نماید ؟! آن گاه که در لباس امامت و ولایت، لباس وصله دار می پوشد و مشک بر دوش و کاسه و کوزه به دست می گیرد و بی درنگ به منزل یتیمان می شتابد و به آنها کمک می کند و با آن ابهت بی مانند خود هم بازی کودکان می شود و آنهارا شادمان می کند، تاریخ مهرورزی و عاطفه را از این رفتار و کردار انسانی اش و این تدبیر و درایت شگرف جاودانی اش، به ثبت نیکوترین آموزه های مهربانانه وا می دارد،و در ضمیر هر اهل دلی ، بذر محبت وهمدلی می کارد، و هر شیفته ی کرامات انسانی را به تجلی مهر و معرفت فرا می خواند و در دل هر روزگاری، شمیم همدلی و دوستی و عطر و وفا و صفای انسانیت می افشاند، و در گستره ی تاریخ ، شکوه شهادت و آزادمردی و نیک پنداری و عزت و شهامت و ابدیت را، روشنگرانه به نظاره می نشاند، آیین مذهبی فرهنگی غدیر، یادمان انتصاب امام علی علیه السلام، شاه مردان و بزرگ آموزگار معرفت در جایگاه امامت و ولایت، بر همه ی پیروان و دوستداران مکتب علوی فرخنده باد،، التماس دعا،
“شعبان امیدیان شهاوند”